Μια φορα και εναν καιρο ηταν ενα νεαρο κοριτσι που ηθελε να ειναι ομορφη και να μοιαζει με τς πενταμορφες πριγκιπισες των παραμιθιων!
Ετσι, καθε απογευμα που ο ηλιος εδυε, εκεινη κατεβαινε στον ποταμο και κοιτουσε το ειδωλο της στα αστραφτερα νερα μεχρι να νυχτωσει! Ηταν νεα και το προσωπο της εμοιαζε καθαρο και δροσερο, ενα προσωπο που ταιριαζε σε καθε νεαρη! Ομως εκεινη η9ελε να λαμψει, και δεν την ενδιεφερε τιποτα αλλο παρα να νιωσει πανεμορφη σαν τις νεραιδες και τις πριγκιπισες! Ετσι ενα βραδυ κατεβηκε στον ποταμο και καθισε σε ενα μικρο βραχακι! Με τα ακροδαχτυλα της χαιδευε το μεταξωτο της φορεμα το οποιο μετα απο λιγο στολιστηκε με τις καυτες σταγωνες των δακρυων της! Τα ματια της σαν αγριες θαλασσες, εσκαγαν τα κυματα τους στην στερια, πλημυριζοντας την καρδια της μικρης κοπελας με απογοητευση και πικρα! Εκεινη χωρις να σκουπισει τα δακρυα της, κοιταξε το φεγγαρι και το παρακαλεσε να την μεταμορφωσει σε πριγκιπισα, ομως εκεινο αν και τοσο μεγαλο και λαμπερο ηταν αψυχο και δεν ενιωσε τον πονο της! Ετσι το κοριτσι δεν εγινε ποτε πριγκιπισα, και καθως περασαν τα χρονια εχασε και τα νιατα της και ολη της την ομορφια!
Ετσι εκεινη η πλεον γλυκια και ηρεμη γριουλα, ενιωσε τον φοβο πως ισως και εγω καποια μερα πλυγωθω απο το φεγγαρι που αγνοει τα κοριτσια που θελουν να γινουν νεραιδες, και ειδε σκοταδι στην ψυχη μου, μια ψυχη που θα εμενε μονη, μια παγωμενη καρδια!
"Καποιοι λενε πως η ομορφια πηγαζει απο μεσα μας, αλλα ακομα και ετσι να ειναι δεν ειναι ορατη και πολες φορες δεν ειναι ικανοποιητικη!
Η ομορφια κριβεται στα ματια μας και την νιωθουμε μονο οταν την αντικρισουμε! Ειναι η λαμψη των ματιων που μας κοιτανε και βλεπουν την ομορφια στα δικα μας!"
Ετσι, καθε απογευμα που ο ηλιος εδυε, εκεινη κατεβαινε στον ποταμο και κοιτουσε το ειδωλο της στα αστραφτερα νερα μεχρι να νυχτωσει! Ηταν νεα και το προσωπο της εμοιαζε καθαρο και δροσερο, ενα προσωπο που ταιριαζε σε καθε νεαρη! Ομως εκεινη η9ελε να λαμψει, και δεν την ενδιεφερε τιποτα αλλο παρα να νιωσει πανεμορφη σαν τις νεραιδες και τις πριγκιπισες! Ετσι ενα βραδυ κατεβηκε στον ποταμο και καθισε σε ενα μικρο βραχακι! Με τα ακροδαχτυλα της χαιδευε το μεταξωτο της φορεμα το οποιο μετα απο λιγο στολιστηκε με τις καυτες σταγωνες των δακρυων της! Τα ματια της σαν αγριες θαλασσες, εσκαγαν τα κυματα τους στην στερια, πλημυριζοντας την καρδια της μικρης κοπελας με απογοητευση και πικρα! Εκεινη χωρις να σκουπισει τα δακρυα της, κοιταξε το φεγγαρι και το παρακαλεσε να την μεταμορφωσει σε πριγκιπισα, ομως εκεινο αν και τοσο μεγαλο και λαμπερο ηταν αψυχο και δεν ενιωσε τον πονο της! Ετσι το κοριτσι δεν εγινε ποτε πριγκιπισα, και καθως περασαν τα χρονια εχασε και τα νιατα της και ολη της την ομορφια!
Ετσι εκεινη η πλεον γλυκια και ηρεμη γριουλα, ενιωσε τον φοβο πως ισως και εγω καποια μερα πλυγωθω απο το φεγγαρι που αγνοει τα κοριτσια που θελουν να γινουν νεραιδες, και ειδε σκοταδι στην ψυχη μου, μια ψυχη που θα εμενε μονη, μια παγωμενη καρδια!
"Καποιοι λενε πως η ομορφια πηγαζει απο μεσα μας, αλλα ακομα και ετσι να ειναι δεν ειναι ορατη και πολες φορες δεν ειναι ικανοποιητικη!
Η ομορφια κριβεται στα ματια μας και την νιωθουμε μονο οταν την αντικρισουμε! Ειναι η λαμψη των ματιων που μας κοιτανε και βλεπουν την ομορφια στα δικα μας!"